ادبیات انگلیسی به دلیل گستردگی آن سبب شد که خیلی افراد خارج از سرزمین انگلستان دست به تولید آثار انگلیسی بزنند؛ کشورهای تحت استعمار بریتانیا و دیگر کشور های همسایه آن تحت تاثبر زبان انگلیسی بوده و دست به تولید و خلق آثار متنوعی زدند.
تا اویل قرن ۱۹ بیشتر نویسنده ها و آثار بزرگ و مشهور توسط ساکنین بریتانیا نگاشته می شد، و پس از آن زمان و قلم به دست ایالات متحده امریکا رسید. ما در قرن ۲۰ شاهد این امر هستیم که بیشتر آثار نگاشته شده توسط آمریکا و ایرلند هستند.
آغاز انگلستان:
بریتانیا در حکمرانی روم و لژیونرهای آن بود، رومی ها فرهنگ خود را برای بریتانیایی ها سوغات آوردند. در قرن پنجم میلادی خطر سقوط امپراطوری روم، لژیونرهای رومی را مجبور به ترک سرزمین بریتانیا کرد تا برای حفظ کشور خود به روم بازگزدند.
روم در هنگام خروج از سرزمین بریتانیا، زندگی آرام رومی را بردند.
سال ۴۴۹ بریتانیای بی دفاع برای فتح و کشورگشایی هدف مناسبی بود، انگل ها (Angles)، ساکسون ها (Saxons) و ژوت ها (Jutes) که به مجموع آن ها آنگلوساکسون (آنگلوساکسون ها شامل چندین قبیله ژرمن بودند که در جنوب انگلستان سکونت داشتند) میگفتند؛ این سرزمین بی دفاع هجوم آوردند.
طبق افسانه ها شاه آرتور در مقابل آن ها ایستادگی کرد حتی به پیروزی های کوچکی رسید ولی در نهایت این جنگجویان آنگلوساکسونی با زره هایی از پوست حیوانات بودند که پیروز شدند.
از این دوره در ادبیات با نام ادبیات باستانی یاد می شود. که بیشتر به خلق آثار حماسی از روی افسانه ها و یا اشعار حماسی برگرفته شده از انجیل پرداخته می شد.
Beowulf یکی از اشعار حماسی معروف همین دوره است.
کشتی ها به سوی انگلستان:
در قرن ها هشتم و نهم قبیله دیگری از ژرمن ها به سرزمین انگلستان حمله کردند، قبیله ای با نام نورمن ها بودند. نورمن ها یا نورث من ها (مردان سرزمین شمال) اقوام واکینگی بودند که در ابتدا در شمال فرانسه رفتند.
پادشاه فرانسه یک حکومت خودمختار به شرط محفاظت از مرز های شمالی فرانسه در مقابل دیگر واکینگ ها را به آن ها داد. آن منطقه نورماندی نامگذاری شد، هنوز نیز این نام در آنجا باقی مانده است.
تا این دوره عمده اشعار و داستان ها یا مذهبی بودند و یا از انجیل الهام گرفته می شدند، این روند تا قرن ۱۴ ادامه داشت. در این دوره آثار غیر مذهبی راه خود را به ادبیات باز کرد. Canterbury Tales اثر جفری چاسر و Morte d’Arthur اثر توماس مالوری نام اثرهای معروف غیر مذهبی این دوره است.
نورمن های فئودال:
نورمن ها برای سرزمین انگلستان یک نظام اجتماعی، سیاسی و اقتصادی فئودالی (ارباب رعیتی) را بنا نهادند. املاک مردم بین مالکین بزرگ، لردها و بارون ها تقسیم می شد، مالکین کوچک شوالیه ها بودند که زمین های خود را برای بهره بری به زمین داران بزرگ میسپاردند و خود به خدمت آن ها درمیامدند.
در پایین ترین قشر اجتماع رعیت ها و برده ها بودند، و جز زمینی که در آن کار می کردند به حساب می شدند. می توان قرن ۱۴ را قرن تاریک انگلستان دانست.
شروع جنگ صد ساله با فرانسه که موجب خالی شدن خزانه گشت و در انتها رسیدن مرگ سیاه (طاعون) به انگلستان بود که دست کم یک سوم مردم انگلستان را به کام مرگ بفرستاد.
کم شدن جمعیت و همچنین رشد شهرها باعث تغییرات و همچنین ظهور عصر جدیدی به نام رنسانس بود.
شاعری برای تمام فصول:
برخلاف دوران باستان و وسطی گه دانشمندان و ادیبان بیشتر به مسائل اخروی و مذهبی می پرداختند، در دوران رنسانس بیشتر به خود انسان و مسائل دنیوی تمرکز کردند.
رنسانس را میتوان عصر روشنگری دانست. ابتدا در ایتالیا شروع شد و تمام اروپا را فراگرفت، در همین عصر گالیله قوانین فیزیک و طبیعت را از الهیات و آموزش های کلیسا جدا دانست.
دکارت عقل بشر را به جای، الهیات، کتاب مقدس و کلیسا دانست، با این فلسفه خرافات از میان رفت و روشنگری را رواج داد.
در هنگام پیشرفت صنعت چاپ، هنر و ادبیات نام یک نفر بر تماشاخانه های انگلستان نوشته شد،
ویلیام شکسپیر:
شکسپیر علاوه بر نمایشنامه نویسی به غزل سرایی و عمومی کردن غزل پرداخت.
شکسپیر را یکی از بزرگترین نمایشنامه نویس ها و شاعران دانسته اند. شکسپیر حدود ۱۷۰۰ کلمه را به زبان انگلیسی افزود.
این دوره همزمان است با حکومت الیزابت اول، او علاقه فراوان به هنرهایی همچون موسیقی، رقص و تئاتر داشت؛ در دوران او شعر و نمایش نامه شکوفا شد.
همپنین او در دوره خود نیروی دریایی انگلستان را به یکی از قدرتمندترین نیروهای دریایی بدل ساخت.
الیزابت اول همراه با مرگ صندلی حکمرانی بلند شد و جای او پسر عموی وی جیمز اول تاج را بر سر گذاشت.
شاه جیمز بر خلاف دختر عموی خود فردی مذهبی بود، به دستور او ویلیام تیندال انجیل را به انگلیسی ترجمه کرد؛ معروف به انجیل شاه جیمز (King James Bible) که یکی از شاهکارهای نثر انگلیسی است.
شاه جیمز هم به موسیقی و تئاتر علاقه بسیاری داشت، حتی یک گروه مورد علاقه خود را تحت پوشش قرار داد تا نمایش های خاص در بار را انجام دهند. اسم این گروه بازیگران پادشاه (King’s Men) نام داشت، ویلیام شکسپیر نیز جز این گروه بود، مکبث اولین بار برای شاه جمیز به اجرا رفت.
www.Englishanjoman.ir
